لزومی ندارد که طرفدار پر و پا قرص تنیس باشید. راجر فدرر و رافائل نادال اسطوره های تکرار نشدنی تاریخ ورزش جهان هستند. و حالا در همین دقایق در عین ناباوری و در برابر چشمهای حیرت زده کارشناسان و تنیس دوستان در فینال رقابت های گرند اسلم استرالیا روبروی هم ایستاده اند. در مثل مناقشه نیست اما تصور کنید پله و مارادونا دارند روبروی هم بازی می کنند. تصور کنید رابرت دنیرو و ال پاچینو در یک سکانس کنار هم نقش بیافرینند. تصور کنید محمد علی کلی و جو فریزر یکبار دیگر داخل رینگ ایستاده اند.#کانال_مانیما…نویسنده‌ی متن بالا راست میگوید! بزرگترین بازی قرن نبود؛ ولی بدون شک قرار نیست مشابه این بازی حالا حالاها تکرار شود! تازه بدتر از همه اینکه بنظر نمیرسد (با توجه به سن فدرر) بتوان بار دیگر تقابل نادال-فدرر را در یک فینالِ تنیس دید… آن هم فینالی که ۵ ست طول بکشد…!آخرین باری که اینطور نابود شدم، در همین بازی‌ـهایی استرالیا اوپن بود و بازیِ تقریبا ۶ساعته‌ی نادال و جوکویچ… که آنجا هم نادال باخت آن موقع حقیقتا دیوانه شدم… آخَر جوکویچ اصلا به دل نمی نشیند! اینکه او بتواند قهرمانی مثل نادال را شکست دهد واقعا دیوانه کننده است! ولی امروز، همانطور که از این پست پیداست؛ چندان غم‌زده و ماتم‌زده نشدم! می دانید؟! راجر فدرر شخصیت غریبی‌ـست! اگر از پیروزی او ناراحت شوید دیوانه‌اید! او باید برنده باشد؛ وگرنه کلمه‌ی “اسطوره” بی معنا می شود… البته گفته باشم؛ هیچوقت دست از طرفداری #نادال برنمیدارم